Projektowanie Wirtualnego Środowiska 3D do nauczania IoT (Internet rzeczy)

Głównym powodem trudności i problemów programowania języków jest zwłaszcza to, że nauka programowania wymaga zdobywania nowych, skomplikowanych informacji, zdobywania umiejętności pisania praktycznych programów i posiadania zdolności poznawczych na wysokim poziomie (Robins, Rountre i Rountre, 2006). W tym kontekście istotnym problemem jest to, że poziom ukończenia tego typu edukacji z programowania jest niski i w efekcie 20% -40% uczniów, którzy zapisali się na zajęcia programowania, opuszcza kurs lub wydział na wielu uniwersytetach na całym świecie. Ta sytuacja wymaga wirtualnej platformy, która jest jednym z naszych celów w projekcie. Platforma ta może być wykorzystywana w nauczaniu programowania studentów, pozytywnie wpływa na ich motywację i może być przez nich wykorzystywana do wspólnego tworzenia projektów dotyczących Internetu rzeczy (Internet of Things) .

Koncepcja Internetu rzeczy (Internet of Things), która obejmuje zestawy rozwojowe, systemy wbudowane i czujniki (głos, ruch, temperatura itp.) to struktura, która jest kształtowana przez inteligentne urządzenia, które wchodzą ze sobą w interakcje i umożliwia tworzenie projektów w różnych obszarach (Chen , Li i wsp. 2015). Strukturę tę można wykorzystać jako skuteczny materiał w ujęciu wzorów przyczynowo-skutkowych informacji naukowej poprzez integrację z programowaniem i wprowadzanie tych wzorców do projektów.
Możliwe jest stosowanie różnych rodzajów strategii uczenia się w wirtualnych światach 3D. Na przykład możliwe jest projektowanie środowisk, które umożliwiają badania i aplikacje takie jak gry, badania, symulacja, kampus; zmniejszenie separacji społecznej dzięki wykorzystaniu awatara; tworzenie realistycznych doświadczeń edukacyjnych, które są drogie, trudne, niebezpieczne, a nawet niemożliwe (Wang i Burton, 2013, Yilmaz, Karaman, Karakuş i Göktaş, 2014)